قاعده ساختن برای ما سخت است و گاهی فکر نمی کنیم که این عالم با این وسعتش قواعدی دارد که هر قاعده ای ما را به یک سمت حرکت می دهد .گاهی می شود که یک کار خوب ، جهنم را بهشت می کند و گاهی بهشت را تبدیل به جهنم می سازد.
باید قاعده های زندگی خودمان را خوب بفهمیم و حرکت کنیم . گاهی باید توجه کرد که لقمه ای حرام از لقمه های فراوان دیگری آدمی را دور می کند . این خودش یک قاعده است یعنی ای انسان! حواست را جمع کن اگر به سمت یک حرام رفتی ، از هزاران حلال محروم می شوی اما اگر این یک لقمه را ترک کنی ، هزاران حلال به سمت تو سرازیر می شود.
اینجاست که باید دید ، کدام را انتخاب می کنیم ؟ نقدی را که پر است از لعن و محرومیت یا نسیه ای که فراوان است و با رحمت. این قاعده در سراسر زندگی ما انسانها جاری است اما کمتر کسی به این سود نسیه راضی می شود و از نقد چشم پوشی می کند.
اگر فکر کنیم ، می بینیم که در بیشتر زندگی های ما این قاعده جاری است . اگر از این لقمه بگذری ، اگر از این حرف بگذری ، اگر از این پول بگذری ، اگر از این خشم بگذری ، اگر از این نگاه حرام بگذری ، اگر از این موسیقی حرام بگذری میرسی به آنچه که بالاتر و بزرگتر از نقدی است که در دست داشتی.
آدمی در ذیل همین قواعد الهی است که راه سعادت را می یابد اما با قواعد پوچ و خالی و ساختگی ، راه به جایی نخواهد برد .
همیشه لذت های مادی و دنیایی نقد است و لذت های معنوی و اخروی نسیه . وقتی به نامحرم نگاه کنی ، برایت شیرین است و لذت بخش و البته نقدِ نقد و کیست که از این نقد بگذرد جز آنان که شیرینی و لذت نسیه ی الهی را چشیده باشند؟ همین است که وقتی نگاهت را از حرام دور می کنی ، نسیه ی الهی برایت نقد می شود و لذت عبادت با معبودت را می یابی.
شاید در ظاهر پاداش های الهی نسیه باشد ولی وقتی حرکت کنیم ، خواهیم دید که از هر نقدی ، نقدتر است آنچه فکرش را نمی کردیم .
" وَ مَنْ یَتَّقِ اللَّهَ" و هر کس از محرمات الهى به خاطر خدا و ترس از او بپرهیزد، و حدود او را نشکند، و حرمت شرایعش را هتک ننموده، به آن عمل کند" یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً" خداى تعالى برایش راه نجاتى از تنگناى مشکلات زندگى فراهم مى کند.
و سعادت دنیایى و آخرتیش را تامین مى کند، و از همسر و مال و هر چیز دیگرى که مایه خوشى زندگى او و پاکى حیاتش باشد، از راهى که خود او احتمالش را هم ندهد و توقعش را نداشته باشد روزى مى فرماید.
پس مؤمن این ترس را به خود راه ندهد که اگر از خدا بترسد و حدود او را محترم بشمارد و به این جهت از آن محرمات کام نگیرد، خوشى زندگیش تامین نشود، و به تنگى معیشت دچار گردد، نه، اینطور نیست، براى اینکه رزق از ناحیه خداى تعالى ضمانت شده و خدا قادر است که از عهده ضمانت خود بر آید.
" وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ"- و کسى که بر خدا توکل کند، از نفس و هواهاى آن، و فرمانهایى که مى دهد، خود را کنار بکشد و اراده خداى سبحان را بر اراده خود مقدم بدارد، و عملى را که خدا از او مى خواهد بر عملى که خودش دوست دارد ترجیح بدهد، و به عبارتى دیگر به دین خدا متدین شود و به احکام او عمل کند.
" فَهُوَ حَسْبُهُ"- چنین کسى خدا کافى و کفیل او خواهد بود، و آن وقت آنچه را که او آرزو کند، خداى تعالى هم همان را برایش مى خواهد، البته آنچه را که او به مقتضاى فطرتش مایه خوشى زندگى و سعادت خود تشخیص مى دهد، نه آنچه را که به گمان کاذبش سعادت و خوشى مى داند.(1)
----------------------------------
(1)ترجمه تفسیر المیزان ، ج19 ص 527
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
